رویا و کنجکاوی بشر برای اکتشافات فضایی

آیا با تکنولوژی رانش پیچشی یا وارپ درایو می توانیم به سرعتی بالاتر از نور دست یابیم و به دور دست ترین نقاط کیهان برسیم؟ یکی از رویاها یا بهتر بگوییم کنجکاوی های بشر از دیرباز این بوده که آن بالاها در آسمان یا ماورای آسمان چه هست؟ چه اتفاقاتی در حال رخ دادن است؟ آیا در خارج از این توپی که ما در آن بسر می بریم، دنیاهای دیگری وجود دارند؟ مشخصا یکی از رویاهای بشر بهشت بوده است. آیا واقعا امکان دارد در آن بالاها بهشتی وجود داشته باشد؟ اگر به زبان انگلیسی نگاه کنیم می بینیم که یکی از مترادف های کلمهsky یا آسمان کلمهHeaven یا بهشت می باشد. از زمان ارسال اولین موشک به فضا که در دهه 60 میلادی انسان را به فضا برد و نهایتا انسان بر ماه قدم گذاشت، اعتماد به نفس بشر برای اکتشافات فضایی بیشتر شد و ناسا حتی دهه های بعد را برای تسخیر سایر کرات تعیین نمود.

آنها اعلام کردند که پس از ماه دهه 70 دهه رفتن و تسخیر مریخ است، دهه 80 تسخیر زحل، دهه 90 ژوپیتر، 2000 خروج از منظومه شمسی، 2010 رسیدن به منظومه آلفا سنتوری و..... اما در واقع چنین اتفاقی نیفتاد، زیرا عمده ترین مشکل، مشکل سوخت و انرژی لازم برای سیستم پیشرانه فضاپیما بود، زیرا سوخت های شیمیایی بشدت محدودیت دارند و خیلی دور بروند تا مریخ خواهند رفت. این موارد بهمراه مشکل بودجه که ناسا اعلام کرد باعث شد نه تنها بلند پروازی ها محقق نشوند بلکه حتی دیگر به ماه نیز برنگشتند.

اما این ها باعث نشده تا بشر دست از رویای اکتشافات کیهانی دست بردارد. در این راستا مشکل و چالش اصلی سرعت فضاپیما است با توجه به مسافت های بسیار دور سیارات حتی در منظومه شمسی می بایست تکنولوژی در دسترس باشد که بتواند این مسافت های طویل را در مدت کوتاهی طی کند والا با سوخت های شیمیایی هزاران سال طول می کشد تا بتوانیم از منظومه شمسی خارج شویم رفتن به آلفا سنتوری منظومه همسایه یا رفتن به نقاط دیگر کهکشان راه شیری بماند... . با اینحال دانشمندان کلا دور سوخت های شیمیایی را خط کشیدند و با خودشان گفتند اگر می خواهیم این مسافت های طویل را طی کنیم باید به سرعت نور دست یابیم ضمنا حتی اگر هم به سرعت نور دست یابیم باز رفتن به آلفا سنتوری 4/5 سال طول می کشد، بنابراین باید به تکنولوژی ای فراتر از سرعت نور دست یابیم، یکی از این تکنولوژی ها که اکنون بطور جدی توسط دانشمندان دنبال می شود تکنولوژی رانش وارپ یا رانش پیچشی می باشد. برای رسیدن به سرعت نور یک انرژی جنبشی نامحدودی لازم است.

اکنون بنابر یک نظریه بر روی کاغذ این امکان وجود دارد که کلا دور انرژی نامحدود برای رسیدن به سرعت نور را خط بگیریم و بجای آن از پیچش و خمش فضا استفاده کنیم، زیرا فضا بر خلاف آنچه فکر می کنیم هیچ چیز نیست یا خالی نیست بلکه یک ماده است که دارای تار و پود است و قابلیت کشش، پیچش و خم شدن دارد بنابراین اگر بتوانیم فضاپیمایی بسازیم که بتواند در عقب و جلویش فضا را پیچش و کشش دهد می توانیم به سرعتی حتی فراتر از نور دست یابیم. این نظریه توسط یک فیزیکدان نظری مکزیکی بنام میگوئل الکوبیره ارائه شد که از تمام لحاظ با قوانین فیزیک و نسبیت عام انیشتن هماهنگ است و تنها این می ماند که چگونه این ایده از یک نظریه تبدیل به عمل شود و فضاپیمایی ساخته شود که بدون هیچ سوخت شیمیایی بتواند فضا را خم کرده و پیچ و تاب دهد و با سرعتی فراتر از نور حرکت کند..... در آنصورت انسان می تواند نه تنها کهکشان راه شیری بلکه کل کیهان را در نوردد شاید بتواند پاسخی برای سوال های " من در اینجا چکار می کنم؟ آیا من تنها هستم یا نه؟ بیابد.

نویسنده : ادمین کانال از تخیل تا واقعیت